Guz na szyi lub głowie – torbiel przywłośna. Na owłosionej skórze z tyłu głowy może utworzyć się także torbiel przywłośna. Zmiana ta powstaje na skutek zatkania ujścia mieszka włosowego oraz gromadzenia się mas rogowo-łojowych w jednym miejscu. Torbiel przywłośna może osiągać spore rozmiary kilku centymetrów średnicy.

Niekiedy nie dochodzi do jej zaniknięcia i staje się problemem estetycznym. Stłuczona lub złamana jest źródłem silnego bólu. Czym jest kość ogonowa? Co robić, gdy mamy do czynienia z wystającą, stłuczoną lub złamaną kością guziczną? Kość ogonowa – co to takiego? Kość ogonowa, zwana kością guziczną, to ostatni odcinek kręgosłupa człowieka, składający się ze zrośniętych ze sobą kręgów w liczbie od trzech do pięciu (zwykle są to cztery kręgi). Kość jest pozostałością po ogonie, który jest obecny u innych ssaków. U człowieka w czasie rozwoju płodowego ogon ulega zanikowi i występuje jedynie w postaci szczątkowej. Wystająca kość ogonowa – problem estetyczny, któremu można zaradzić Czasami w okresie życia płodowego nie dojdzie do całkowitego zaniku ogona na skutek mutacji i zaburzeń genetycznych. Wtedy też po urodzeniu widoczna jest wystająca kość ogonowa. Czy stanowi ona dla dziecka, a potem dla człowieka dorosłego jakiś problem? Zwykle nie daje ona żadnych niepokojących objawów, jak na przykład dolegliwości bólowych, nie zaburza też statyki organizmu. Jednak może być ona problemem estetycznym – wszystko uzależnione jest tak naprawdę od tego, jak duży jest wystający fragment kości ogonowej. Pacjent, który zgłasza się do lekarza, najpierw jest poddawany diagnostyce. Specjalista musi stwierdzić czy rzeczywiście wystający odcinek jest zbyt długą kością ogonową. W tym celu wykonuje się zdjęcie RTG końcowej części kręgosłupa, czasami zachodzi potrzeba zrobienia badania USG. Jeśli po przeprowadzeniu badań lekarz potwierdzi diagnozę, że jest to wystająca kość guziczna, wtedy zapada decyzja o dalszym postępowaniu. W przypadku gdy kość wystaje w niewielkim stopniu, nie daje żadnych dolegliwości i nie stanowi ona dla pacjenta żadnego problemu estetycznego – nie ma konieczności żadnej interwencji ani nawet obserwacji. Jeśli jednak wystająca kość ogonowa jest dla pacjenta kłopotem estetycznym, wtedy też zwykle lekarz podejmuje decyzję o konieczności wykonania zabiegu chirurgicznego, aby usunąć „nadprogramową” część kości guzicznej. Po zabiegu nie będzie śladu po wystającej kości ogonowej, a pacjent raz na zawsze pozbędzie się męczącego go problemu. Polecane dla Ciebie stan zapalny, zadrapania, ból, krwawienie, obrzęk, oparzenie, siniaki, stłuczenie, ukąszenie, stres zł obrzęk, oparzenie, siniaki, ukąszenie, stres, stan zapalny, zadrapania, skaleczenie, ból, krwawienie zł wzdęcia, niestrawność zł ziele, trawienie, zaparcia zł Stłuczenie kości ogonowej – jak leczyć? Częstym problemem jest stłuczenie kości ogonowej. Może do niego dojść na skutek upadku, zwykle z dość dużej wysokości lub w sytuacji, kiedy pacjent gwałtownie usiądzie na twardej, wystającej powierzchni, której wcześniej po prostu nie widział. Jakie są objawy stłuczenia kości ogonowej? Charakteryzuje się ono bardzo silnym bólem. Ból może być tak bardzo nasilony, że będzie uniemożliwiał siadanie, leżenie, a czasami nawet swobodne poruszanie się pacjenta. Jeśli uraz był naprawdę silny, wtedy w miejscu stłuczenia kości guzicznej dochodzi do powstania krwiaka, który będzie potęgował dolegliwości bólowe. W skrajnych przypadkach może również dojść do pęknięcia, a nawet złamania kości ogonowej. Co należy zrobić, kiedy dojdzie do stłuczenia kości ogonowej? W takiej sytuacji zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej, która na pewno będzie nasilała ból. Ponadto konieczne jest stosowanie środków farmakologicznych o działaniu przeciwbólowym. Mogą to być preparaty dostępne w aptece bez recepty, zawierające w sobie ibuprofen lub paracetamol w formie tabletek doustnych bądź czopków doodbytniczych. Można także stosować miejscowo maści i żele, które będą działać przeciwbólowo i przeciwzapalnie. Na stłuczoną kość ogonową pomogą także zimne okłady uśmierzające ból. Złamanie kości ogonowej – co robić? Co w sytuacji, kiedy dojdzie do złamania kości ogonowej? Postępowanie jest bardzo podobne do tego przy stłuczonej kości guzicznej. Nie ma konieczności zakładania pacjentowi gipsu, który unieruchomiłby go. Zaleca się odpoczynek, jak również kurację środkami przeciwbólowymi. W przypadku złamania kości ogonowej będą to jednak leki dostępne na receptę, które mogą być stosowane w postaci tabletek lub czopków, albo też w formie iniekcji domięśniowych. Dieta przy stłuczeniu lub złamaniu kości ogonowej Zarówno w przypadku stłuczenia, jak i złamania kości ogonowej, zaleca się dietę bogatą w błonnik. Dlaczego? Osoba z urazem kości ogonowej jest narażona na zaparcia ze względu na ograniczoną aktywność fizyczną. Ich obecność dodatkowo nasila dolegliwości bólowe związane ze stłuczeniem lub też złamaniem kości guzicznej. Co jeszcze powinno znaleźć się w diecie dla osób z urazem kości ogonowej? Pacjent powinien pić dużą ilość wody (mineralnej lub zwykłej – przegotowanej). Niezbędne będą także warzywa i owoce. W diecie przy urazach kości guzicznej zaleca się zastąpienie białego pieczywa ciemnym, najlepiej wieloziarnistym. Ponadto należy unikać smażonych i tłustych potraw, zaś w ich miejsce wprowadzić dużą ilość gotowanych lub pieczonych w tzw. sosie własnym. Istotną sprawą jest także unikanie słodyczy, zwłaszcza czekolady i jej pochodnych, będą bowiem one w znacznym stopniu nasilały zaparcia. Chociaż stłuczenie i złamanie kości ogonowej to bardzo nieprzyjemna sprawa z powodu silnego bólu, to jednak trzeba pamiętać o tym, że nie jest to przypadłość groźna dla naszego zdrowia, a powrót do pełni sił wymaga od nas tylko dużej dozy cierpliwości. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Guzy, stłuczenia i siniaki – co na nie stosować? Guzy, stłuczenia, siniaki i obrzęki – jakie środki warto mieć pod ręką, aby urazy goiły się szybciej? Podpowiadamy. DEET – co to jest, dlaczego odstrasza komary i kleszcze? Bezpieczeństwo sprayu na owady DEET jest repelentem otrzymanym syntetycznie. Działanie tego preparatu polega na zaburzaniu węchu owadów, które nie są w stanie odebrać i zakodować zapachu kwasu mlekowego, będącego składnikiem potu potencjalnego żywiciela. Jak poprawnie stosować DEET, czy dzieci i kobiety w ciąży mogą bezpiecznie z niego korzystać i czy DEET na komary może być szkodliwy dla zdrowia? Zastrzyki z kwasu hialuronowego – czym są iniekcje dostawowe i kiedy należy je stosować? W niechirurgicznym leczeniu artrozy i chorób chrząstki stawowej stosowana jest dostawowa suplementacja kwasu hialuronowego (HA), czyli wiskosuplementacja. Zazwyczaj iniekcje dostawowe dotyczą stawów kolanowego oraz biodrowego. W aptekach oraz przychodniach dostępne są liczne preparaty do wiskosuplementacji kwasem hialuronowym. Produkty te różnią się usieciowaniem oraz masą cząsteczkową HA. Który preparat wybrać, jaka jest różnica między zastrzykami z kwasem hialuronowym a preparatami zawierającymi kolagen? Ból pleców – domowe sposoby i leki z apteki Ból pleców może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa, jednak zazwyczaj występuje ból krzyża, który pojawia się w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Zakłada się, że w populacji do 40 roku życia ponad 70% osób cierpiało na ból krzyża, natomiast drugiego najczęściej występującego bólu pleców – w odcinku szyjnym doświadczyła minimum połowa populacji. Jak poradzić sobie z bólem pleców, jakie leki wybrać i które z domowych sposobów mogą uśmierzyć ból? Co na alergię? Skuteczne leki i domowe sposoby na alergię Alergia może dotyczyć niemowlaka, dziecka i osoby dorosłej. Niestety problem ten doskwiera coraz większej ilości osób na całym świecie. Lekceważenie objawów alergii może doprowadzić do groźnych komplikacji, takich jak np. przewlekła obturacyjna choroba płuc. Wsparcie w leczeniu alergii mogą stanowić metody naturalne oraz wypracowanie schematu zachowań ograniczających kontakt z alergenami. Dostępne są również leki i preparaty na alergię, które można kupić w aptece także bez recepty. Stosowane właściwie, czyli konsekwentnie i zgodnie z zaleceniami, mogą pomóc zwalczyć dokuczliwe objawy alergii. Testy z apteki na wykrycie zakażenia H. pylori – skuteczność, interpretacja wyników Zakażenie Helicobacter pylori jest często diagnozowaną infekcją przewodu pokarmowego, która jednak w niewielkim procencie przypadków daje objawy, takie jak ból nadbrzusza, nudności czy wymioty. Diagnozę stawia się najczęściej na podstawie wyniku testu ureazowego, dla którego alternatywą od pewnego czasu są domowe testy na obecność zakażenia h. pylori z krwi lub kału. Czy są one wiarygodne, jak je przeprowadzić i jak interpretować ich wynik? Borówka czernica (czarna jagoda) – właściwości, wskazania i przeciwwskazania do stosowania Borówka czernica (łac. Vaccinium myrtillus) to krzewina rosnąca w lasach (najczęściej sosnowych i świerkowych). Jest owocem bogatym w antocyjany, garbniki katechinowe, witaminy i minerały. Nazywana przez niektórych także borówką czarną, czarną jagodą, borówką europejską czy borówką brusznicą. Przypisuje się jej szereg właściwości leczniczych, w tym te moczopędne i odkażające drogi moczowe, ponadto ściągające, przeciwzapalne, przeciwnowotworowe i przeciwcukrzycowe. Jakie jeszcze właściwości ma czarna jagoda i jak przygotować odwar przeciwbiegunkowy z borówki czernicy? Eugenol – charakterystyka, właściwości, zastosowanie, szkodliwość Jakie właściwości eugenolu sprawiają, że jest ceniony przez dentystów? Dlaczego dodawany jest do kosmetyków? Czy może wywoływać reakcje alergiczne? Czy jest szkodliwy? Gdzie kupić eugenol? Podpowiadamy!
Zobacz Kość prasowana dla psa Maced 16 cm biała w najniższych cenach na Allegro.pl. Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji.
Boląca kość ogonowa może dać się mocno we znaki. W wyniku urazu może dojść do jej złamania lub stłuczenia. Czasem jednak ból nie wiąże się z upadkiem, a jest objawem innych chorób. spis treści 1. Kość ogonowa - anatomia 2. Kość ogonowa - przyczyny i leczenie kokcygodynii 3. Kość ogonowa - urazy a ciąża 1. Kość ogonowa - anatomia Kość ogonowa (inaczej określana jako kość guziczna) to końcowy odcinek kręgosłupa. Jest pozostałością po „przodkach” i składa się z 3 do 5 zrośniętych ze sobą kręgów. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" Kość ogonowa u człowieka występuje w miejscu, w którym u innych ssaków wykształcił się ogon. Człowiek posiada geny warunkujące jego wykształcenie, ale są one hamowane w życiu płodowym, co dla naukowców jest niezbitym dowodem ewolucji. Najczęściej kość ogonowa składa się z czterech zrośniętych ze sobą kręgów. Pierwszy z nich jest połączony z kością krzyżową za pomocą wyrostków stawowych. Kolejne kręgi kości guzicznej zbudowane są jedynie z trzonów. Choć kość ogonowa nie bierze udziału w dźwiganiu ciężaru ciała człowieka, podobnie jak inne elementy kręgosłupa, jest podatna na urazy, ulega nadwyrężeniom i osłabieniu. Może również ulec zwyrodnieniu. Ma ponadto do spełnienia ważną funkcję: przyczepione są do niej mięśnie, ścięgna i więzadła. Wspiera również ciało w pozycji siedzącej. 2. Kość ogonowa - przyczyny i leczenie kokcygodynii W przypadku bólu w okolicy kości ogonowej najczęściej diagnozuje się coccygodynię (w polskim nazewnictwie określaną jako kokcygodynia). Jest to zespół bólowy występujący w dolnym odcinku kręgosłupa, mający charakter przewlekły. Dokucza podczas siedzenia i stania, a miejsce bólu jest wrażliwe na dotyk (tkliwość palpacyjna). W przeważającej większości przypadków chorobę tę diagnozuje się u młodych kobiet (między 20. a 45. rokiem życia), co może mieć związek z urazem kości ogonowej w czasie porodu siłami natury. Za czynniki ryzyka rozwoju kokcygodyni uznaje się: siedzący tryb życia, ciążę, porody, zwiększone napięcie mięśnia dna miednicy oraz przewlekły stres. Uważa się bowiem, że choroba ta może u niektórych pacjentów mieć charakter psychosomatyczny, zwłaszcza jeśli wcześniej zdiagnozowana była depresja. Leczenie nie jest proste. Stosuje się najczęściej masaże lecznicze, ćwiczenia angażujące mięśnie miednicy, zabiegi fizjoterapeutyczne z wykorzystaniem ciepła lub prądów, kąpiele lecznicze. Lekarz może również zalecić pacjentowi leki przeciwbólowe oraz leki zmiękczające stolec (zaparcia mogą nasilać dolegliwości bólowe). 3. Kość ogonowa - urazy a ciąża Wiele upadków kończy się urazem kości ogonowej. Kość guziczna może ulec stłuczeniu lub złamaniu. Wiąże się to z dużym bólem i wieloma niedogodnościami. Jeśli u kobiety doszło kiedyś do urazu kości ogonowej, wówczas rośnie prawdopodobieństwo, że da to o sobie znać w czasie ciąży. W tym szczególnym okresie bowiem zwiększa się obciążenie organizmu, a powiększona macica naciska na kręgosłup. Jeśli w czasie ciąży kobiecie dokucza ból, a wcześniej nie doznała ona urazu tej części kręgosłupa, może być on związany z innymi schorzeniami, np. torbielą Tarlova (torbiel okołonerwowa wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym). Może to być również ból, który promieniuje w dół, a dotyczy wyższych odcinków kręgosłupa. Ból kości ogonowej w ciąży może promieniować na wyższe partie pleców, pośladki czy nogi. Leczenie dolegliwości bólowych w ciąży jest trudne i wymaga konsultacji z lekarzem. Nie wszystkie środki przeciwbólowe są wskazane, stąd konieczna jest wizyta u specjalisty. Ulgę przynieść może również ciepła kąpiel, delikatny masaż i ogrzewanie bolącego miejsca. Jeśli natomiast siadanie przynosi duży dyskomfort, można podkładać pod pośladki poduszkę. O bólu kości ogonowej w ciąży należy poinformować lekarza prowadzącego ciążę. Zdecyduje on, czy możliwy jest poród siłami natury, czy konieczne będzie wykonanie cesarskiego cięcia. Należy bowiem wiedzieć, że wysiłek w czasie porodu może nasilić dolegliwości bólowe. Zwiększa się również ryzyko urazu kości ogonowej. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy kość dla niejadków z mięsem z królika oraz bananami. Kości do żucia od Sytej Michy są doskonałą, zdrową formą rozrywki na dłużej, która jednocześnie zaspokaja jedne z najważniejszych, codziennych potrzeb jakimi są lizanie, gryzienie, mlaskanie, szarpanie, podgryzanie oraz pozwala zachować zdrowe i czyste zęby. Rozmiar kości Pies i kość to zestawienie, które wydaje się być naturalne i oczywiste, niczym kot i mysz. Czy współczesne zwierzęta, karmione często gotowym posiłkiem z puszki lub suchą karmą, nadal jedzą kości i czy wszystkim rasom czworonogów służy jedzenie takich przysmaków? Jakie kości może jeść pies i które z nich są najodpowiedniejsze? W jaki sposób podawać je swoim pupilom? Czy pies może jeść kości z żeberek, popularnych podudzi z kurczaka albo indyka? Czy kości wędzone dla psa są zdrowe? Poznajmy różne rodzaje tych ulubionych twardych przysmaków. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Dlaczego akurat kość?Pożyteczne gryzakiJakie kości dla szczeniaka?Jakie kości może jeść pies?Kości drobiowe dla psa – dlaczego nie?Kości cielęce i jagnięce dla psa – produkty na „tak”!Kości wołowe dla psaKości wieprzowe dla psaKości i inne psie rarytasy Dlaczego akurat kość? Kiedy dawno temu, dzikie psy zbliżały się do siedlisk, ich celem stawały się resztki pożywienia, wyrzucane przez ludzi. Mięso z upolowanych zwierząt, było smakowitym kąskiem, a pozostałe po nim kości doskonale nadawały się do jedzenia dla czworonogów. Oswajając psy w procesie udomowienia, ludzie pragnęli zarówno ich towarzystwa, jak i pewnego rodzaju opieki i ochrony przed dzikimi zwierzętami oraz pomocy przy polowaniach. Kości, których nie jedli stały się więc idealną motywacją i nagrodą dla nowych, czworonożnych przyjaciół. Współczesne psy mają niezliczone ilości równie zachęcających przysmaków, a jednak producenci karm, często wykorzystują charakterystyczny, podłużny kształt przy różnego rodzaju smakołykach. Począwszy od malutkich małych ciasteczek, przez batoniki w kształcie kości, aż do twardych, przysmaków dentystycznych, przyrządzonych z suszonej skóry zwierzęcej. Kość wciąż pojawia się w menu psa, pod różnymi postaciami. Pożyteczne gryzaki Zabawki i gryzaki w kształcie kości cieszą się dużą popularnością i świetnie służą czworonogom. Ze względu na podłużną formę i charakterystyczne zaokrąglone końcówki, są wygodne do noszenia w zębach i sprawdzają się podczas aportowania jeśli są sztuczne, a jako gryzak służą zaspokajaniu naturalnych potrzeb gryzienia i żucia. W tym drugim przypadku, doskonale sprawdzą się kości do czyszczenia zębów dla psa, wspomagając utrzymanie właściwej higieny uzębienia. Twarde kości dla psów podczas długotrwałego gryzienia, masują też dziąsła czworonoga, poprawiając ich ukrwienie oraz wzmacniają mięśnie żuchwy. Pomagają usunąć resztki pokarmowe i osad z zębów, zapobiegając tym samym powstawaniu kamienia nazębnego. Dla jeszcze lepszej ochrony zębów oraz wsparcia dla układu kostnego, powstały specjalne kości wapienne dla psa, przyrządzone z dodatkiem tego ważnego minerału. Wapń stanowi podstawę tkanki łącznej kości i zębów, dlatego jest szczególnie istotnym składnikiem psiej diety. Jakie kości dla szczeniaka? Pełne energii szczeniaki, mają wprawdzie dużo chęci, ale ich możliwości gryzienia są jeszcze mocno ograniczone. Chociaż poradzą sobie z pantoflem czy pluszową zabawką, to ich pierwsze zęby są zbyt słabe, aby pogryźć twarde kości. Ponadto należy zwrócić uwagę na rodzaj przysmaku, bowiem niektóre z kości rozpadają się podczas gryzienia na drobne, ostre kawałki mogące zranić ściany przewodu pokarmowego, a nawet w nim utknąć. Dlatego kość do gryzienia dla szczeniaka nie powinna pochodzić z mięsa drobiowego. Jeśli zastanawiasz się, czy pies może jeść kości z indyka, wystarczy spojrzeć, jak często po zbyt długim gotowaniu zaczyna się rozwarstwiać stanowiąc potencjalne zagrożenie dla żołądka czy jelit. Dla młodych czworonogów, najbezpieczniejsze będą stosunkowo miękkie kości cieląt. Jednocześnie kości cielęce dla psa są bardzo odżywcze i Twój pupil zjadając je, dostarcza do organizmu wartościowych substancji wspomagających jego zdrowie. Dla małych wielbicieli gryzienia i żucia sprawdzi się także suszona kurza łapka, którą można kupić w sklepach zoologicznych. Jakie kości może jeść pies? Decydując o tym, jakie kości dla psa wybrać, sprawdźmy, czy nasz pupil nie należy do rasy, której takie posiłki zdecydowanie nie służą. Z pewnością bardziej narażone na niestrawność są małe psy, które z reguły powinny zjadać niewielkie porcje lekkostrawnego pożywienia. Jeśli nie wiemy, które kości dla psa surowe czy gotowane są lepsze, zapytajmy o zdanie weterynarza. Zazwyczaj jednak zalecane są kości surowe. Obróbka termiczna nie tylko pozbawia ich cennych składników odżywczych, ale i zmienia strukturę, powodując, iż stają się bardziej łamliwe i podatne na kruszenie. Pieczone, smażone czy gotowane kości dla psa obciążają również układ pokarmowy, ponieważ są ciężkostrawne. Jeśli chcesz natomiast kupić kości wędzone dla psa, zwróć przede wszystkim uwagę na ich skład. Nie powinny one zawierać żadnych substancji chemicznych, które podnoszą ich walory smakowe i wizualne, ale nie mają nic wspólnego z tradycyjnym wędzeniem. Wybierając wielkość kości, pamiętajmy, że musi być na tyle duża, aby pies nie mógł połknąć jej w całości. Należy także zadbać o to, by nie była to też zbyt duża kość dla psa, która mogłaby nadwyrężyć jego uzębienie, podczas bardzo intensywnego zajmowania się ulubionym przysmakiem. Kości drobiowe dla psa – dlaczego nie? Najbardziej popularne lekkostrawne mięso kurczaka ma wyjątkowo kruche kości, często rozpadające na ostre jak szpilki kawałki. To przede wszystkim dlatego kości z kurczaka dla psa stają się dużym zagrożeniem, zwłaszcza, iż mogą nie tylko poranić dziąsła czy podniebienie, ale nawet utknąć w jelitach czy żołądku. Jeśli koniecznie chcesz użyć kości kurczaka dla psa, to wybierz wyłącznie części z chrząstką, które w łatwy sposób oderwiesz od twardych elementów. Podobnie jest z innymi produktami drobiowymi, jak indyk, gęś czy kości z kaczki dla psa. Równie kruche, co kości z drobiu są też kości królika. Kości cielęce i jagnięce dla psa – produkty na „tak”! Mięso młodych zwierząt jest często polecane dla psów. Jagnięcina czy cielęcina słynie z wyjątkowo bogatych wartości odżywczych. Podobnie jest w przypadku kości, które nie tylko mają w sobie cenne substancje, poprawiające funkcjonowanie organizmu czworonogów, ale też są przyjazne dla nich podczas gryzienia. Kość cielęca dla psa jest stosunkowo miękka i co najważniejsze nie rozpada się na drobne kawałki. Jest również dobrze trawiona przez organizm czworonoga. Dostępne w wersji suszonej kości jagnięce dostarczają wartościowych substancji odżywczych, mają niską zawartość tłuszczu i są hipoalergiczne. Kości wołowe dla psa Twarde i duże kości wołowe to wyzwanie raczej dla większych ras psów. Dla małych pupili, z drobnym uzębieniem i niewielką szczęką, gabaryty takiego przysmaku mogą okazać się niemożliwe do wykorzystania. Jeśli nie wiesz, gdzie kupić kości wołowe, zapytaj u lokalnych sprzedawców mięsa, bowiem ważne jest, aby produkt był przede wszystkim świeży i pochodził z pewnego źródła. Dla dużych psów, kość wołowa stanowi wielką atrakcję i jednocześnie doskonały, naturalny gryzak, który nie rozpadnie się na kawałki, a jednocześnie zachęca swoim aromatem i smakiem mięsa. Kości wieprzowe dla psa Kość wieprzowa dla psa jest wprawdzie dość bezpiecznym przysmakiem, bo nie rozpada się na ostre drzazgi, jak kości drobiowe, lecz powoduje niestety inne negatywne skutki. Ciężkostrawna i trudno przyswajalna, obciąża układ pokarmowy i sprawia, że czworonogi mogą długo i silnie odczuwać zjedzenie wieprzowej przekąski. Kości i inne psie rarytasy Jeśli Twój pupil jest duży i chciałbyś mu sprawić prawdziwą radość, wybierz produkt ekskluzywny i wyjątkowo smaczny, jakim jest kość z szynki parmeńskiej dla psa. Długotrwały proces dojrzewania szynki sprawia, że kość jest aromatyczna i ma delikatny, wyszukany smak. Zawiera też niewiele kalorii, a jej gabaryty to prawdziwa gratka dla dużych i olbrzymich ras czworonogów. Wielu opiekunów stosuje dla swoich czworonogów dietę BARF (Biologically Appropriate Raw Food – „odpowiednie biologicznie surowe jedzenie”.) Dla psów odżywiających się w ten sposób, surowe kości są doskonałą propozycją na przekąskę i gryzak w jednym. Dla tych, odżywianych przetworzonym pokarmem, producenci przygotowali kości wiązane ze skóry, często w różnych smakach i wzbogacone o witaminy i minerały, a także chlorofil, odświeżający oddech. Jeśli dopiero uczysz się opieki nad czworonogiem i zastanawiasz się, czym karmić psa, dostosuj jego dietę zarówno do wieku, wagi ciała, stanu zdrowia czy sposobu, w jaki spędza czas. Inne produkty będą odpowiednie dla typowego psa domowego, a inne dla pracującego czy aktywnie trenującego pupila. W przypadku wprowadzenia do diety warzyw i owoców, istotne jest, aby te produkty podawać w zmiksowanej formie. Warzywa dla psa są źródłem wielu ważnych witamin i minerałów, a także błonnika pokarmowego, który reguluje perystaltykę jelit. Należy je jednak przyrządzić je w postaci pulpy, bowiem w większych kawałkach mogą zostać niestrawione przez organizm czworonoga, a przez to staną się całkowicie bezużytecznym pożywieniem. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Co jeść przy dolegliwościach ze strony układu ruchowego? Twój układ ruchowy daje Ci w kość? Pokonaj to dietą. Sprawdź, co warto jeść, aby kręgosłup nie bolał. Dietetyk kliniczny podpowiada, na jakie produkty warto zwrócić uwagę. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Nowotwór kości u psa Zaczyna się od niewinnego bólu łapy lub kulawizny. Potem pojawia się obrzęk okolicy stawu, zwierzak staje się apatyczny, nie chce chodzić. Powszechnie stosowane środki przeciwbólowe przynoszą chwilową poprawę, jednak objawy w ciągu miesiąca lub dwóch coraz bardziej nasilają się. W lecznicy zdjęcie rentgenowskie ujawnia szokującą prawdę – zmiany w kości sugerujące kostniakomięsaka… Co to jest kostniakomięsak?Jakie są przyczyny powstawania kostniakomięsaków?Czy mój pies jest w grupie ryzyka?Rasy predysponowane:W których kościach guzy lokalizują się najczęściej?Nowotwór kości objawyKostniakomięsak u psa objawyKostniakomięsak u kota objawyCzy to na pewno kostniakomięsak?Kostniakomięsak leczenieZabieg chirurgicznyChemioterapiaRadioterapiaLeczenie przeciwbóloweBifosfonianyKostniakomięsak u psa i kota rokowaniaLokalizacji guzaZastosowania leczenia dodatkowegoWystępowania przerzutów do regionalnych węzłów chłonnychAktywności fosfatazy zasadowejStopnia złośliwości histologicznej nowotworuWyobraź sobie Co to jest kostniakomięsak? Kostniakomięsak (Osteosarcoma) to złośliwy, bardzo agresywny i silnie przerzutujący nowotwór kości, zbierający swoje żniwo zwłaszcza wśród psów ras dużych i olbrzymich. U tych psów Osteosarcoma stanowi około 6% wszystkich złośliwych guzów. U kotów występuje rzadziej, a dodatkowo ma mniejszą zdolność do dawania przerzutów odległych. Jakie są przyczyny powstawania kostniakomięsaków? Nadal do końca nie wiadomo… Wysunięto kilka teorii, które miałyby tłumaczyć, dlaczego dochodzi do ich rozwoju u zwierząt: U dużych i olbrzymich ras psów może dochodzić do powtarzających się uszkodzeń i drobnych pęknięć tkanki kostnej okolicy przynasadowej kości. Według niektórych badaczy procesy naprawcze zachodzące w tych regionach mogą być przyczyną powstawania klonów komórek ze zmutowanym materiałem genetycznym. Istnieją doniesienia dotyczące związku tych złośliwych nowotworów z metalowymi implantami (stosowanymi do stabilizacji złamań kości), z przewlekłymi stanami zapaleniami kości czy wcześniejszymi urazami mechanicznymi. Radioterapia. U psów i kotów opisano przypadki pojawienia się osteosarcomy w miejscach wcześniejszego naświetlania z powodu leczenia innego nowotworu w tym miejscu. Podłoże genetyczne powstawania kostniakomięsaka jest przedmiotem intensywnych badań, zwłaszcza w odniesieniu do faktu rodzinnego występowania tego nowotworu. Niektóre badania wskazują na silną korelację pomiędzy wczesną kastracją a występowaniem guzów kości, zwłaszcza u psów ras dużych i olbrzymich. Czy mój pies jest w grupie ryzyka? Golden retrievery są w grupie zwiększonego ryzyka Najczęściej kostniakomięsaki diagnozowane są u dorosłych psów ras dużych i olbrzymich. Guzy pojawiają się w różnym wieku (średnia wieku 7 lat), a szczególnie często stwierdzane są u psów 3 i 8 letnich. Niestety, nowotwór zdarza się nawet u zwierząt młodszych niż 6 miesięcy. U kotów kostniakomięsaki stwierdzane są w różnym wieku (od 1 roku do 20 lat), najczęściej jednak u zwierząt 8,5-10 letnich. Nie stwierdza się predylekcji rasowej czy związanej z płcią. Rasy predysponowane: owczarki niemieckie, bernardyny, dogi niemieckie, rottweilery, setery, dobermany, berneńskie psy pasterskie, golden retrievery, boksery. Częściej chorują samce niż samice ( w wymienionych rasach psów). Masa oraz wysokość ciała są nawet ważniejszymi czynnikami predylekcyjnymi niż rasa. Okazuje się bowiem, ze 29% wszystkich przypadków osteosarcomy stwierdzono u psów o masie ciała powyżej 40 kg, podczas gdy 5% osobników ważyło mniej niż 15 kg. Bardziej narażone są również zwierzęta po zabiegach ortopedycznych, zwłaszcza te, u których na skutek stabilizacji np. złamań pozostawiono metalowe implanty. Bardziej narażone są psy po zabiegach ortopedycznych W których kościach guzy lokalizują się najczęściej? U psów zmiany nowotworowe dotyczą najczęściej szkieletu obwodowego (w 75%). Usadawiają się one zwykle w obszarze nasad kości długich. W przypadku guzów kości kończyn – 2 razy częściej pojawiają się one w kończynach piersiowych niż miednicznych. Najczęściej obserwowane są w obrębie: dalszej nasady kości promieniowej, bliższym odcinku kości ramiennej, rzadziej w dalszym odcinku kości łokciowej, bliższym lub dalszym odcinku kości udowej lub strzałkowej („blisko kolana, daleko od łokcia”), wyjątkowo stwierdzane są w kośćcu okolicy łokcia, stępu i nadgarstka. W 25 % kostniakomięsaki lokalizują się w szkielecie osiowym (czaszka, żuchwa, żebra, łopatki, kręgi) lub w tkankach miękkich. Osteosarcoma w obrębie kości czaszki ma mniejszy potencjał przerzutowy w porównaniu do guzów zlokalizowanych w obrębie kości kończyn, miednicy czy żeber. Rzadko pojawiają się zmiany wieloogniskowe (czyli guzy w kilku kościach jednocześnie). U kotów zmiany najczęściej zlokalizowane są w kościach długich, rzadziej w szkielecie osiowym. Znamienne jest, że u tego gatunku zwierząt w około 1/3 przypadków kostniakomięsaków zmiany wywodzą się z tkanek miękkich pozaszkieletowych: gruczoł mlekowy, gałka oczna, okolica międzyłopatkowa. W tym ostatnim przypadku uznaje się je za mięsaki poszczepienne. Więcej na ich temat dowiesz się z artykułu „Nowotwór po szczepieniu u kota: mięsak poiniekcyjny„ Jakie są objawy osteosarcomy? Kostniakomięsak u psa objawy Przy kostniakomięsakach kończyn na pierwszy plan zwykle wysuwa się bolesność (najczęściej przynasadowej części kości) oraz różnego stopnia kulawizna, która z czasem pogłębia się. Widoczna może być deformacja, która powiększa się, staje się cieplejsza i obejmuje coraz większy obszar kończyny. Im dłużej trwa proces patologiczny, tym zwierzę coraz bardziej odciąża chorą łapę, tkanka mięśniowa ulega zanikowi. Czasem też dochodzi do powiększenia okolicznych węzłów chłonnych. Bywa również, że w miejscu pojawienia się nowotworu dochodzi do patologicznego złamania kości. W przypadku nowotworu zlokalizowanego w obrębie szkieletu osiowego objawy mogą być różnorodne i zależne od miejsca lokalizacji. Z reguły zauważalna jest mniejsza lub większa deformacja w obrębie czaszki, obręczy miednicznej, łopatki lub żeber. Kostniakomięsaki żuchwy lub szczęki mogą powodować: ślinotok, zaburzenia połykania, brak apetytu, wytrzeszcz gałki ocznej, niemożność zamknięcia szczęk lub problemy z ich otwieraniem. Przy nowotworach zatok i jamy nosowej dochodzi do zaburzeń oddechowych, wypływu z nosa (początkowo surowiczego, zwykle jednak podbarwionego krwią lub ropnego). Przy zajęciu kości czaszki lub kręgów – możliwe objawy nerwowe różnego rodzaju i o różnym nasileniu. Przy współwystępowaniu przerzutów w płucach zauważalne są problemy oddechowe w postaci duszności, kaszlu lub nietolerancji wysiłkowej. Zdarza się, że te objawy bywają głównym motywem konsultacji w gabinecie weterynaryjnym, jeszcze zanim potwierdzi się obecność guza pierwotnego. Kostniakomięsak u kota objawy Zależą od umiejscowienia i zwykle są podobne do tych, występujących u psów. Z reguły jednak jest to deformacja zajętej okolicy oraz różnego stopnia kulawizna i bolesność kończyny. Czy to na pewno kostniakomięsak? Diagnostyka przy osteosarcomie By całkowicie potwierdzić, że mamy do czynienia z kostniakomięsakiem należy przeprowadzić dokładne badanie kliniczne oraz badania dodatkowe. Kluczową rolę odgrywa tu badanie rentgenowskie okolicy objętej procesem chorobowym. Przy podejrzeniu osteosarcomy niezbędne jest również wykonanie zdjęcia rtg klatki piersiowej w celu wykluczenia lub potwierdzenia obecności przerzutów. Kostniakomięsaki w 90-98% przypadków dają przerzuty do tkanki płuc. Szczególne znaczenie w określaniu dokładnego zasięgu procesu nowotworowego ma tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, zwłaszcza, jeśli pod uwagę bierze się zabieg operacyjny oszczędzający zajętą kończynę. Diagnoza zawsze powinna być potwierdzona badaniem histopatologicznym wycinka guza pierwotnego (biopsja gruboigłowa lub wycinek operacyjny). W przypadku powiększenia węzłów chłonnych wykonuje się biopsję aspiracyjną cienkoigłową w celu potwierdzenia występowania przerzutów. W przypadku planowanej chemioterapii należy wykonać: dokładne badanie morfologiczne, badanie biochemiczne krwi (ze szczególnym uwzględnieniem aktywności fosfatazy zasadowej), badanie moczu, badanie kardiologiczne, usg jamy brzusznej. Kostniakomięsak leczenie Zabieg chirurgiczny Zabieg chirurgiczny Podstawową metodą leczenia kostniakomięsaków u psów i kotów jest zabieg operacyjny, polegający na amputacji chorej kończyny. Dla wielu właścicieli jest to szok, zwłaszcza, jeśli choroba dotknęła psa rasy dużej lub olbrzymiej. Uważają, że psisko nie poradzi sobie z poruszaniem się, że będzie się męczyć. I rzeczywiście, jest kilka poważnych przeciwwskazań, przy obecności których odstępuje się od tak radykalnego zabiegu. Są to: masywne przerzuty do płuc, poważne problemy neurologiczne i/lub ortopedyczne w innych kończynach (np. nie wykonamy zabiegu amputacji przedniej kończyny u bernardyna z zaawansowaną dysplazją stawów biodrowych), u osobników bardzo otyłych. W pozostałych przypadkach zabieg odjęcia kończyny jest polecany zawsze, nawet u osobników bardzo dużych i ciężkich. Posiada on wiele zalet, mianowicie: jest stosunkowo krótki, nieskomplikowany, obciążony jest niskim ryzykiem komplikacji oraz zanieczyszczenia pola operacyjnego komórkami nowotworowymi (w porównaniu do innych technik operacyjnych), a co za tym idzie niskim ryzykiem powstania wznowy z powodu niecałkowitego wycięcia, pozwala na szybkie zniesienie bólu, jest zabiegiem względnie mało kosztownym, okres rekonwalescencji jest dość krótki. Przy guzach zlokalizowanych w szkielecie osiowym podstawą leczenia jest również zabieg chirurgiczny, jak np. maksilektomia (resekcja części lub całości kości szczękowej), mandibuletkomia (usunięcie fragmentu żuchwy) czy usunięcie zajętego przez nowotwór żebra. Przy nowotworach zlokalizowanych w łopatce lub kościach miednicy zastosowanie znajduje usunięcie tych kości z lub bez amputacji przynależnej kończyny. Chemioterapia Chemioterapia to dodatkowa metoda leczenia kostniakomięsaków, spowalniająca rozwój przerzutów. Najczęściej stosowanymi w chemioterapii lekami (w różnych kombinacjach) są: cisplatyna, karboplatyna, doxorubicyna. Radioterapia Leczenie radiacyjne, szczególnie przed zabiegiem operacyjnym stosowane jest do zminimalizowania ryzyka wznowy pooperacyjnej. Należy zaznaczyć, że nie wydłuża jednak zasadniczo czasu przeżycia u psów z kostniakomięsakiem. Częściej stosowana jako leczenie paliatywne do łagodzenia bólu u zwierząt z kostniakomięsakiem, u których nie przeprowadzono zabiegu chirurgicznego. Leczenie przeciwbólowe W sytuacjach zaawansowanych lub w przypadku, gdy właściciel nie wyraża zgody na zabieg chirurgiczny stosowane są niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak: karprofen, meloksykam, piroksykam. Można je stosować w połączeniu z lekami opioidowymi. Bifosfoniany To leki, wykazujące potencjalne korzyści u psów z kostniakomięsakiem. Mianowicie, poprzez hamowanie osteoklastów (komórek mających zdolność rozpuszczania i resorpcji tkanki kostnej) zmniejszają resorpcję kości. Do tej grupy należą między innymi: alendronat, pamidronat, zoledronat. Kostniakomięsak u psa i kota rokowania Kostniakomięsak u psa rokowania Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Rokowanie uzależnione jest między innymi od: Lokalizacji guza Podstawowym czynnikiem decydującym o dalszym rokowaniu jest możliwość doszczętnego usunięcia nowotworu. Pozostawione bez leczenia kostniakomięsaki kończyn u większości zwierząt doprowadzają do śmierci lub eutanazji w przeciągu 3 miesięcy od postawienia diagnozy, z czego 90% przypadków przyczyną jest obecność przerzutów w płucach. W przypadku, gdy jedyną metodą leczenia jest amputacja, przerzuty do płuc (rzadziej do kości) zdarzają się w około 72%. Mediana okresu przeżycia wynosi około 5 miesięcy, niecałe 2% pacjentów przeżywa jeszcze 2 lata. Guzy czaszki lub żuchwy cechują się mniejszą zdolnością dawania przerzutów i mają w związku z tym lepsze rokowanie w porównaniu do guzów kości kończyn. Wyjątkowo złe rokowanie dają kostniakomięsaki pozaszkieletowe – tu średni okres przeżycia od rozpoznania wynosi około 28 dni. Zastosowania leczenia dodatkowego W przypadku wzmocnienia zabiegu operacyjnego chemioterapią odsetek pacjentów przeżywających 2 lata sięga 26 %. Występowania przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych Jak można przypuszczać, rokowanie w takich przypadkach jest złe. Aktywności fosfatazy zasadowej Psy z wysoką aktywnością tego enzymu cechują się krótszym okresem przeżywalności i krótszym okresem wolnym od choroby. Stopnia złośliwości histologicznej nowotworu Im jest on wyższy, tym gorsze rokowanie. U kotów wyniki leczenia kostniakomięsaków kończyn w przypadku ich całkowitego usunięcia chirurgicznego są zadowalające. W niektórych przypadkach można uzyskać całkowite wyleczenie. W takich przypadkach średnia przeżywalność wynosi 24-49 miesięcy (nawet bez terapii dodatkowej). W przypadku guzów zlokalizowanych w szkielecie osiowym rokowanie z reguły jest złe. Bardzo ważne jest uświadomienie sobie, jak agresywny i bolesny jest ten nowotwór. Wbrew powszechnemu przekonaniu wielu właścicieli zwierzęta nie piszczą z bólu, nie wokalizują. One dzień po dniu przyzwyczajają się do chronicznego cierpienia, powoli zmniejszając swoją aktywność. Często opiekunowie są skonsternowani, gdy pytam ich, czy widzą ewidentne objawy bólowe u swojego pupila. Odpowiadają, że nie, że tylko ta kulawizna, nic poza tym… Kulawizna jest objawem bólu. Zmniejszony apetyt jest objawem bólu. Niechęć do wstawania i poruszania się są objawami bólu. Nie wolno tego lekceważyć! Wyobraź sobie Żeby uzmysłowić Ci, drogi Czytelniku, jak bardzo cierpi zwierzę z kostniakomięsakiem, opowiem teraz o pewnej pięknej samicy doga niemieckiego, nazywanej Sziną Waleczną. U Sziny został zdiagnozowany kostniakomięsak w lewej kończynie piersiowej. Dziewczyna nie chciała chodzić, była apatyczna, ewidentnie cierpiała. Zapadła decyzja o amputacji łapy. Było to ryzykowne, gdyż u naszej pacjentki wcześniej zdiagnozowano zaawansowaną kardiomiopatię. Jednak wszyscy, włącznie z Sziną byli zdeterminowani, by walczyć. Zabieg wykonano. Na drugi dzień dostaliśmy informację, że dzielna dożyca w nosie ma zalecenia lekarskie i radośnie podryguje na trzech łapach po całym ogrodzie. Wyobraź sobie, jak bardzo musiał ją boleć guz, skoro ból poamputacyjny był praktycznie niezauważalny? Według właściciela Szina zachowywała się jak szczeniak, odzyskała radość życia, kompletnie nie przejmując się tym, że została pozbawiona jednej kończyny. Amputacja kończyny psa – dlaczego tak się jej boimy? Amputacja łapy budzi u właścicieli wiele kontrowersji, jednak nie taki diabeł straszny. W ogromnej większości przypadków to właśnie ten zabieg poprawia komfort życia naszego pacjenta, pozbawia go bólu oraz daje szansę na dłuższe, wolne od cierpienia życie. Zwierzęta przyzwyczajają się bardzo szybko do poruszania się na trzech łapach. To my, ludzie, mamy najwięcej oporów z zaakceptowaniem inwalidztwa naszego zwierzęcia. Zupełnie niesłusznie, ponieważ nawet tak duże rasy jak dogi niemieckie świetnie sobie radzą. Dla nich najważniejsze jest to, że w końcu przestało boleć. A czy życie pozbawione bólu i cierpienia nie jest najważniejszym wyznacznikiem jego jakości? Masz pytania związane z kostniakomięsakiem u zwierząt? A może właśnie zmagacie się z tym paskudnym rakiem? Daj znać w komentarzu pod artykułem, z przyjemnością wyjaśnię Twoje wątpliwości.

Nietypowa wystająca kość na barku. 1 odpowiedzi. Witam,Panie Doktorze, tego dnia odbyłem intensywny trening crossfitowy, wieczorem przed pójściem spać dostrzegłem górkę, gule, kość, wystaje mi górka na prawym barku, w ogóle mnie nie boli, ale wizualnie słabo to wygląda, czy to coś groźnego? Co pan radzi zrobić w tym wypadku?

Z tyłu głowy (wydaje mi się, że to kość potyliczna) z boku po prawej stronie mam jakby powiększenie kości, guzek wyczuwalny po dotyku jak by część tej kości (twardy nieprzesuwalny). Mam go od 5lat przynajmniej wcześniej był mniejszy zapomniałam o nim całkowicie ostatnio delikatnie pobolewa to miejsce i mi przeszkadza poprzez uczucie że go mam Nie jest to jakiś wielki ból Nie wiem czy to ważne ale za uchem na kości po P stronie też mam małego guzka (po L nie) i koło szyi po P. s. zgrubienie skóry KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu Czy autyzm jest wyleczalny? Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, czy autyzm jest wyleczalny. Jeżeli te "guzki", zgrubienia kości , są tkliwe i narastają, wskazana konsultacja NEUROLOGICZNA Konieczne dokładne zbadanie i decyzja co do dalszych badań diagnostycznych Pozdrawiam 0 Opisywana zmiana może odpowiadać węzłowi na to również opis pozostałych zmian. Niekiedy mogą być to zmiany o typie omówić problem z lekarzem rodzinnym. On zdecyduje ewentualnie o dalszej diagnostyce i rozważy wykonanie dodatkowych badan typu rtg kości czaszki z projekcją na zmianę o ile będzie taka są to węzły chłonne( i to od wielu lat) nie ma podstaw do niepokoju. pozdrawiam ciepło 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Wgłębienie na szczycie czaszki i kłucia w głowie – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek Wystająca kość z tyłu głowy – odpowiada Mgr Maria Piasecka Bolące zgrubienie pod skórą na głowie – odpowiada Dr n. med. Dorota Wojnowska Twarde guzki na głowie i zgrubienie na węzłach chłonnych – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Co może znaczyć guzek z tyłu głowy? – odpowiada Lek. Bartłomiej Grochot Ból i mrowienie z tyłu głowy – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek Krótkotrwałe bóle z tyłu głowy – odpowiada Lek. Magdalena Pikul Dlaczego czasem miewam krótkie zawroty głowy? – odpowiada Dr n. med. Magdalena Nowaczewska Twardy guzek w części potylicznej – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek Ból po jednej stronie głowy a wynik KT – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek artykuły

Głuchota, a umaszczenie Jack Russell Terrier. Choć przyczyn głuchoty może być wiele, to wiadomym jest, że brak melanocytów w uchu wewnętrznym powoduje zaburzenia słuchu, a także całkowity jego brak. Z tego powodu dąży się do tego, by psy „białe” posiadały znaczenia pigmentu bazowego na głowie. Wskazane są również

Wiek, brak ruchu, otyłość lub złe odżywianie to tylko niektóre z przyczyn, które prowadzić mogą do problemów z kości i stawami naszych czworonogów. Oczywiście, chcielibyśmy, aby nasze zwierzę nigdy się nie zestarzało. Wiemy też, że niestety jest to niemożliwe. Nie możemy poradzić nic na naturalny porządek na świecie, jednak czy możemy coś zrobić, żeby odłożyć na później problemy zdrowotne i śmierć psa? Kości i stawy wymagają odpowiedniej pielęgnacji. Dowiedz się, jak postępować należycie. Kości i stawy psa – dlaczego warto o nie dbać?Zwierzęta, zupełnie tak jak my starzeją się i miewają pewne problemy związane ze sowim wiekiem. Ciało i organizm ulegają transformacji i wymagają większej i stawy psa także jej wymagają. Niezwykle ważne jest, aby pozostały silne i zdrowe nawet w podeszłym wieku. Dlaczego? Odpowiedź jest bardzo i stawy psów zużywają się, ocierając się o siebie nawzajem. Nie zapominajmy, że prowadzi to do poważnych konsekwencji dla naszego psa. Nasze zwierzę może odczuwać silny ból i dyskomfort. Nie wspominając o problemach z chodzeniem, zabawą i wieloma innymi codziennymi elementami życia Twojego pupila. Zakłóci to jego równowagę, harmonię i relacje z innymi dla psaKażdy z elementów naszego ciała jest niezbędną składniową, która pozwala nam należycie funkcjonować. To samo tyczy się oczywiście organizmów zwierząt. Szacuje się, że zapalenie stawów dotyka średnio 1/5 psów przynajmniej raz w życiu. Co więcej, choroba rozwija się zazwyczaj u psów źle odżywianych lub przetrzymywanych w złych warunkach. Co ważne, może wystąpić też u zadbanych psów, w wyniku spadku ich odporności, bądź też uwarunkowań innych zagrożeń w tym aspekcie należy chociażby: dysplazja stawu biodrowego psa. Wskazuje na rozluźnione struktury otaczające staw biodrowy, co prowadzi do przesunięcia głowy kości udowej w panewce i stawy odgrywają ogromną rolę w codziennym życiu Twojego pupila. Czy jest coś, co możemy zrobić aby pozostały silne i zdrowe?Jak dbać o kości i stawy psa?Wiedząc już, jak ważne jest utrzymanie kości i stawów psa w doskonałej kondycji, czas poznać najważniejsze wskazówki, które pozwolą nam utrzymać zdrowie poniżej rady, warto zapamiętać i wprowadzić w życie. Pamiętaj też, że rasy psów olbrzymich i dużych często znacznie narażone są na dziedziczne schorzenia. Dlatego ważne jest, żeby już od szczeniaka o nie dbać. Odpowiednia waga psa. Otyłość jest jednym z głównych powodów osłabienia kości i stawów. Najlepszym sposoby, aby tego uniknąć będzie oczywiście kontrola diety i zbilansowanie ilości posiłków. Nie pozwalajmy psom objadać się ponad ich predyspozycje. Kup wysokiej jakości żywność. Chociaż na rynku istnieje szeroka gama produktów spożywczych dla naszych psów, kupno najtańszych nie jest najlepszym pomysłem. Wysokiej jakości karma jest przygotowana tak, aby w dłuższej perspektywie dbać o zdrowie naszego psa, w tym jego kości i stawy. Wybierz dietę BARF. Jeśli uważasz, że sztuczne, gotowe pokarmy nie są dobrym rozwiązaniem, proponujemy wybór diety BARF. Niesie ona ze sobą wiele korzyści. Oparta o naturalne produkty pozwoli wzmocnić kości i stawy Twojego psa. Aktywność fizyczna. Ćwiczenia i ruch są niezbędne, aby zapewnić czworonogom zdrowe kości i stawy. Krótkie spacery trzy razy w ciągu dnia nie są jednak wystarczające. Potrzebujemy konkretnej aktywności, codziennych dawek ćwiczeń. Siedzący tryb życia psa jest jego największym wrogiem, prowadząc do otyłości i zanikania stawów. Nie zapominaj o tym. Suplementy diety. W sklepach zoologicznych i w gabinetach weterynaryjnych znajduje się szeroka gama suplementów do pielęgnacji kości i stawów naszych psów. Wybór ich i dawkowanie zawsze konsultuj jednak z lekarzem weterynarii. Podpowie Ci, które z nich i w jakich ilościach pozytywnie przysłużą się zdrowiu psa. Mogą stanowić doskonałe uzupełnienie diety i codzienności. Aplikację tych suplementów zazwyczaj rozpoczyna się między 5 a 7 rokiem życia. Dzięki temu na starość pies może być pełen siły i widzisz, wkładając odrobinę wysiłku możemy osiągnąć wiele wspaniałych efektów i utrzymać zdrowie naszego pupila. Opieka nad nim jest naszym obowiązkiem i nie powinna przyjść zbyt nie zaczniemy od początku dbać o jego zdrowie, kości i stawy – istnieje duże prawdopodobieństwo schorzeń i nieprawidłowości w przyszłości. Jeśli nie chcesz, aby Twój pies cierpiał na starość – zapobiegaj i pamiętaj o wskazanych wyżej że jak zwykle kluczowym elementem jest dieta. Dlatego pokarm podawane psu musi być odpowiednio dopasowany oraz zawierać elementy pielęgnujące stawy i kości zastanawiasz się, jakie są pierwsze oznaki problemów ze stawami i kośćmi? Możesz zauważyć trudności ze wstawaniem, chwilowe odrętwienie jednej lub dwóch łap po dłuższym leżeniu, czy sztywne poruszanie się psa i kulawiznę. Ponadto na problemy wskazywać może zmniejszona aktywność fizyczna, czy choćby pokładanie się lub przysiadanie podczas spacerów. Niektóre psy reagują też strachem przed wejściem na schody, czy wskakiwaniem na kanapę. Każde zwierzę ma swoje indywidualne potrzeby którym należy sprostać. Istnieją specjalne karmy, skoncentrowane na kościach i zdrowiu stawów. Są one nieco droższe, ale na dłuższą metę pozwalają zaoszczędzić psu bólu, a nam drogich zabiegów może Cię zainteresować ...
Jałowa martwica guza piętowego to patologia narządu ruchu zaliczana do chorób pięt. Schorzenie to dotyczy dzieci i dorosłych. U dzieci i młodzieży pojawia się w okresie intensywnego wzrostu, najczęściej między 9-12 rokiem życia, częściej u chłopców niż u dziewczynek i jest następstwem zaburzenia wzrostu kostnego w procesie
ak wiemy RASA PSÓW, to grupa osobników o podobnych genotypach i zbliżonym wyglądzie. Zadaniem hodowcy jest nie tyle utrzymanie, co ciągłe ulepszanie, dążenie do doskonałości (ale nie za wszelką cenę!), jeśli chodzi o wygląd i cechy użytkowe danej rasy. Ma to na celu zwiększenie homozygotyczności, gdyż taki osobnik jest w stanie przekazywać dzieciom tylko jedną, pożądaną nie da się tego zrobić, aby dany pies był tylko homozygotyczny. Może być homozygotą pod względem jednej cechy, heterozygotą pod względem innej. Czasami pies musi być heterozygotą. Tak jest np. w przypadku psów pozbawionych owłosienia, jak u chińskiego grzywacza – gen odpowiadający za brak owłosienia jest dominujący, a jego wystąpienie w formie homozygotycznej jest letalne, czyli powoduje śmierć zwierzęcia. Nie ma możliwości wyeliminowania wszystkich wad jednocześnie, ale skuteczna selekcja osobników używanych do hodowli powinna sprawić, że nowe pokolenia będą coraz lepsze. Użycie psa, będącego wybitnym osobnikiem, ale mającego jakąś wadę, nie jest błędem, o ile pozostałe cechy przekazywane przez danego psa są bliskie ideału, a wada nie nasila się u potomstwa lub wręcz nie występuje. Celem hodowli nie jest unikanie wad, a uzyskiwanie psów zdrowych o jak najlepszym eksterierze i charakterze. Genetyka, to dość złożona dziedzina nauki, która ciągle odkrywa przed nami nowe karty. W wielkim skrócie spróbuję wyjaśnić chociaż podstawy genetyki potrzebne przy hodowli psów. Sam fakt, że hodowca wie, co przekazuje jego pies lub suka szczeniętom – to już genetyka, tylko nie nazywana po imieniu. Na początek może kilka pojęć: FENOTYP- jest to wygląd zewnętrzny psa, jego psychika i cechy użytkowe; są to wszystkie dostrzegalne cechy będące wynikiem dziedziczenia i wpływu środowiska w którym żyje dany osobnik. GENOTYP- jest to zespół wszystkich genów organizmu. Warunkuje on wygląd zewnętrzny, czyli fenotyp psa. GEN- podstawowa jednostka dziedziczności (fragment DNA). Daną cechę warunkują zawsze dwa geny: jeden od ojca, drugi od matki. Dla hodowcy nie jest ważna budowa genu, ale to o czym on decyduje – jaką informację przenosi, zwłaszcza, że w niezmienionej postaci jest on przekazywany z pokolenia na pokolenie. GENY LETALNE -uniemożliwiające normalny rozwój i powodujące śmierć zwierzęcia. GENY PÓŁLETALNE- powodująceogólne zdrobnienie, obniżenie wzrostu i zmniejszenie liczebności miotu, a także w dużym stopniu utratę odporności na choroby. ALLELE- geny warunkujące zawsze tę samą cechę. Może być ich kilka, ale u danego osobnika występują tylko dwa tworząc parę (dwa allele warunkują jedną cechę). CHROMOSOM- nitkowata struktura zbudowana z DNA (geny są częścią składową chromosomu, umiejscowione są zawsze w tym samym miejscu w łańcuchu DNA). Chromosomy znajdują się w jądrze komórkowym. Liczba chromosomów dla każdego gatunku jest charakterystyczna – pies ma 78 chromosomów (a właściwie 39 par homologicznych chromosomów). Jest toliczba DIPLOIDALNA, czyli pełny komplet. Komórki rozrodcze posiadają liczbę chromosomów zredukowaną do połowy, czyliHAPLOIDALNĄ. AUTOSOMY- 38 par chromosomów u psa, które są identyczne co do kształtu i rozmiaru (parę 39 tworzą chromosomy płci). ALLOSOMY- chromosomy płci (u psa 39-ta para chromosomów). Samice mają parę identycznych chromosomów (XX), samce zaś jeden taki sam jak u samicy, drugi krótszy (XY) LOKUS- miejsce w chromosomie, gdzie zlokalizowany jest dany gen, warunkujący określoną cechę. HETEROZYGOTYCZNY- mający w genotypie dwa różne pod względem swych właściwości dziedzicznych allele genu (dominujący – oznaczany dużą literą i recesywny – oznaczany małą literą), np.: Aa. HOMOZYGOTYCZNY- mający w genotypie dwa takie same allele genu, np.: AA – homozygota dominująca, aa – homozygota recesywna. DOMINUJĄCY- czyli taki, który sprawia, że dana cecha zawsze jest widoczna w fenotypie zwierzęcia (nawet wtedy, gdy w parze znajduje się gen dominujący i recesywny). RECESYWNY- czyli taki, który niesie cechę ustępującą. Aby dana cecha się uwidoczniła w parze muszą być dwa takie same, recesywne geny – dany osobnik musi być homozygotą pod względem tej cechy. NOSICIEL- osobnik w którego genotypie znajduje się gen recesywny. Taki osobnik jest zawsze heterozygotą. DOMINACJA NIEZUPEŁNA- gen dominujący niecałkowicie maskuje obecność genu recesywnego, co jest widoczne w fenotypie danego osobnika poprzez częściowe uwidocznienie się cech niesionych przez oba geny. CECHY ILOŚCIOWE- cechy uwarunkowane przez poligeny, to od nich zależy kształt i rozmiar ciała, cechy użytkowe. CECHY JAKOŚCIOWE- mają znaczenie głównie estetyczne, warunkują np. rodzaj włosa, jego zabarwienie itp. PIERWSZE PRAWO MENDLA- (podstawowe prawo dotyczące dziedziczenia) mówi nam, że w gametach (komórkach rozrodczych) występuje tylko jeden allel danego genu. Krzyżując rodziców będących homozygotami (dot. określonej cechy) w pierwszym pokoleniu otrzymamy wszystkie szczenięta jednakowe: są one mieszańcami (heterozygotami) pod względem danej cechy. Na przykład krzyżując w pierwszym pokoleniu sheltie o ubarwieniu rudym (homozygotyczny) i tricolora (homozygotyczny), otrzymamy szczenięta wyłącznie o umaszczeniu rudym, ponieważ genem dominującym jest gen rudy, a gen na tricolor jest genem recesywnym. Każde ze szczeniąt będzie jednak nosicielem genu na tricolor. Jeśli natomiast w pierwszym pokoleniu otrzymamy szczenięta zarówno rude, jak i tricolorowe, oznacza to, że pies rudy nie jest homozygotą (ma jeden gen na kolor rudy, a drugi na tricolor). DRUGIE PRAWO MENDLA- mówi, że cechy organizmu dziedziczą się niezależnie od siebie. Dotyczy to rozszczepiania cech w pokoleniu drugim. Krzyżując zewnętrznie jednakowe mieszańce (heterozygoty) między sobą, w drugim pokoleniu otrzymamy osobniki o różnym wyglądzie pod względem danej cechy i zawsze w określonym stosunku liczbowym (3:1 lub 1:2:1). Oznacza to, że krzyżując np. dwa śniade sheltie, gdzie oba osobniki będą nosicielami genu na tricolor, otrzymamy (zakładając, że urodziły się 4 szczenięta): trzy pieski śniade i jednego tricolora. Przy czym jeden piesek będzie homozygotą, dwa zaś heterozygotami niosącymi gen na tricolor. Znając podstawowe zasady dziedziczenia, możemy wpłynąć na korzystne zmiany w hodowli psów. Pamiętajmy jednak, że potomstwo otrzymuje połowę genów od matki, połowę zaś od ojca. Wybór dobrego reproduktora ma o tyle większe znaczenie, że pies pozostawia po sobie nieporównywalnie więcej szczeniąt niż suka, stąd jego wpływ na hodowlę jest większy. Można nawet określić, że postęp hodowlany zależy od jakości używanych reproduktorów. Dlatego też kryteria wyboru psa jako reproduktora powinny być surowsze, aniżeli suki. Co jednak nie oznacza, że kiepskie suki powinny być użyte do hodowli – wręcz przeciwnie. Jest nawet powiedzenie: "jeśli chcesz wiedzieć jaki to pies, zobacz jego matkę". Wybierając sukę przeznaczoną do dalszej hodowli można pozwolić jednak na pewne niedoskonałości (nie dotyczy to charakteru), ale należy wtedy bardzo starannie dobierać jej partnera. Niestety zawsze sprawą przypadku jest to, który gen z danej pary posiadanej przez osobnika, zostanie przekazany potomstwu. Podczas powstawania komórek rozrodczych ilość chromosomów, a zatem i genów, zostaje zredukowana do połowy, a taki podział na komórki rozrodcze nazywa się MEJOZA. W gamecie zostaje tylko jeden allel z danej pary. Nigdy nie wiadomo który, bo jest to sprawą przypadku. Tak samo przypadkowe jest łączenie się gamet. Może się więc zdarzyć, że para doskonałych rodziców daje nienajlepsze potomstwo, gdyż ich dzieci otrzymują od nich te najgorsze geny, ukryte w ich genotypie w formie recesywnej. Równie dobrze może być i tak, że para przeciętnych psów da potomstwo znakomite, gdyż przekaże im wyłącznie geny najlepsze. Zazwyczaj jest to jednak wyjątek, więc nie liczmy, że kojarzenie miernych psów da jakieś wyniki. W ten sposób możemy się wcale nie doczekać żadnych sukcesów. Pracując nad ulepszaniem rasy, warto pamiętać o jeszcze jednej, bardzo ważnej rzeczy: do jakiego celu dana rasa została stworzona. Większość psów, nawet tych pracujących, spełnia w swym życiu tylko rolę psa pieszczoszka, większość dnia słodko drzemiącego na kanapie. Nie oznacza to jednak, że powinny być pozbawione cech użytkowych, które decydowały o powstaniu danej rasy. Można też "upiększać" wygląd rasy, ale nie może to spowodować utrudnienia w pracy, którą powinien wykonywać dany pies. Np. w przypadku sheltie dąży się do pięknego owłosienia. Dużo jeszcze jest tu do zrobienia, ale nie można jednak doprowadzić do przesady, aby futro było zbyt obfite. Taki pies wcale nie będzie przydatny do pracy: wyobraźcie sobie kłębek futra ganiający za owcami. Nie radził by sobie najlepiej, za to niesamowicie pięknie prezentował by się w roli psa – zabawki, ale przecież nie chodzi o zmianę przeznaczenia rasy. Trzeba więc osiągać pewne cechy, ale z umiarem. Długi włos jest cechą recesywną i ustępuje przed krótkim, ale sheltie są wyłącznie długowłose. Cechą dominującą jest też występowanie długiego włosa na kryzie, portkach i ogonie. Co do umaszczenia, to w przeciwieństwie do innych ras kolor czarny jest ustępujący przed śniadym (merle też jest genem dominującym), przy czym osobnik o ubarwieniu: – bicolor – ma zawsze dwa geny na bicolor; – tricolor – ma dwa geny na tricolor lub jeden gen na tricolor a drugi na bicolor; – śniady (rudy) – ma dwa geny na kolor śniady, lub jeden śniady, a drugi na tricolor lub bicolor; – blue-merle – prawidłowo ma jeden gen merle, a drugi na brak merlingu; tylko tzw. podwójny merle ma oba geny na merle. Oprócz tego ma geny jak tricolor; – bi-blue – prawidłowo ma jeden gen merle, a drugi na brak merlingu; tylko tzw. podwójny merle ma oba geny na merle. Oprócz tego ma geny jak bicolor; – śniady merle (rudy merle) – prawidłowo ma jeden gen merle, a drugi na brak merlingu; tylko tzw. podwójny merle ma oba geny na merle. Oprócz tego ma geny jak pies śniady; – biały merle (czyli podwójny merle) – ma dwa geny na merle; psy o takim genotypie często są głuche i/lub ślepe. Znając powyższe łatwo przewidzieć, jak ubarwione szczenięta mogą się narodzić z danego kojarzenia, choć nie jesteśmy w stanie przewidzieć, który z posiadanych genów ojciec lub matka przekaże danemu potomkowi. Są pewne cechy ważne, które bez względu na dalszy rozwój rasy powinny być zachowywane. Wszystkie psy poruszające się podczas pracy kłusem ( sheltie) powinny mieć nisko noszony i osadzony ogon. Wysoko noszony i osadzony ogon powoduje skrócenie akcji zadu, a w konsekwencji skraca też wykrok kończyn przednich. Ruch jest mniej wydajny, co powoduje szybsze męczenie się psa podczas pracy. Biorąc pod uwagę, że wysoko noszony ogon jest cechą dominującą nad właściwe osadzonym, łatwo tę wadę usunąć z hodowli (wystarczy tylko nie używać do hodowli osobników z tą wadą, a zniknie bardzo szybko). Ważna jest też długość ogona. Pies pracujący przy owcach musi być zwrotny. Ogon pełni tu rolę steru przy szybkich zwrotach, a więc jego rola jest ważna podczas wykonywanej pracy. Niestety krótki (skrócony) ogon to cecha recesywna, a więc wiele psów może być jej nosicielem, a wada ujawni się dopiero, gdy dany osobnik będzie homozygotyczny pod tym względem. Aby tak było, musi dostać recesywny gen od ojca i od matki (oboje rodziców muszą być nosicielami takiej cechy). Wydajny ruch, to nie tylko sprawa ogona. Najważniejszą rolę pełnią tu kończyny, a w dużej mierze ich prawidłowe kątowanie. Przesadne kątowanie kończyn tylnych prowadzi do braku równowagi ruchu (tylko psy o długim tułowiu mogą się poruszać dobrze przy zbyt mocnym kątowaniu tyłu). Strome kątowanie powoduje skrócenie wykroku (dodatkowo u psów ras ciężkich, mających takie kątowanie tyłu często dochodzi do zerwania więzadeł krzyżowych). Jeśli wada ta występuje przy kończynach przednich – pies podnosi łapy wysoko do góry, co powoduje jego szybsze męczenie się. Strome kątowanie to cecha dominująca nad prawidłowym. Użycie psa o dobrym kątowaniu (homozygoty) zawsze poprawi potomstwo, ale tylko w przypadku kojarzenia z psem o takim samym kątowaniu dzieci odziedziczą tę cechę. U osobników będących heterozygotami, potomstwo będzie miało zróżnicowane kątowanie: część potomstwa otrzyma gen dominujący, część dobry – recesywny. Tylko u homozygoty recesywnej kątowanie będzie prawidłowe. Długi tułów u sheltie to przejaw dawnego wzorca rasy, gdzie nie była sprecyzowana długość i hodowcy słowo "długi" przesadnie uwidocznili w hodowanych przez siebie psach (jeszcze trochę a mielibyśmy jamnika!). Długi tułów to cecha dominująca nad krótkim. Długość tułowia często jest w ścisłej zależności od długości głowy. Psy takie często mają dość długą głowę (też cecha dominująca). Dodając do tego przesadnie masywną budowę, a zawadiacki i zwariowany sheltie zmieni się w poważnego, ociężałego miśka. Często w tej rasie występują osobniki o zbyt delikatnej budowie, ale nie można przesadzać i w drugą stronę. Zbyt masywna budowa kłóci się z charakterem i przeznaczeniem tych piesków. Skoro mowa o głowie należy wspomnieć, że owczarek szetlandzki to rasa, gdzie duży nacisk kładzie się na wyraz głowy. Szeroka czaszka jest cechą dominującą nad wąską. Widzi się wśród nielicznych hodowców i sędziów na wystawach preferowanie psów o głowie wąskiej jak u collie. A przecież owczarek szetlandzki różni się od swego większego kuzyna szerszą mózgoczaszką, co daje mu nieco weselszy wygląd. Ważne jest też, aby policzki były gładkie. Wystająca kość policzkowa jest cechą dominującą, a więc łatwą do wyeliminowania. Tak samo dominujący jest słabo zaznaczony stop nad dobrze wyprofilowanym, ale z racji tego, że cecha ustępująca jest pożądana, tylko osobniki homozygotyczne recesywne mają ładnie wyprofilowany stop. Ścięty pysk to cecha dominująca, bardzo charakterystyczna dla sheltie pochodzenia amerykańskiego. Cecha ta dominuje nad zaokrąglona kufą, charakterystyczną dla psów z linii angielskich. Ściśle związana z kufą i jej kształtem jest dolna szczęka, a co za tym idzie – uzębienie u psów. Prawidłowy zgryz to zgryz nożycowy. Niedorozwój szczęki, lub zbyt słaba szczęka dolna powoduje tyłozgryz. Może też występować brak przedtrzonowców, krzywe zęby (kły), lub nawet ich niedorozwój. Cechy związane z wadami uzębienia są silnie odziedziczalne, ale występują w formie recesywnej. Wystąpienie ich u potomstwa świadczy jednak o nosicielstwie tych cech przez parę rodzicielską (nosicielami są oba psy: pies i suka). Dopełnieniem wyglądu głowy są oczy i uszy. Co do oczu, to oko okrągłe jest dominujące nad migdałowym, właściwym dla rasy (oko okrągłe nie ma kąta osadzenia). Jeśli jednak pies ma oko migdałowe, to właściwa wielkość oka dominuje nad małym lub zbyt dużym okiem. Jeśli chodzi o uszy, to powinny być wysoko osadzone i załamane na końcach. U psów występują trzy typy genów: uszy stojące, oklapnięte, a także półstojące (jak u terierów). Najbardziej dominujący z tych genów to gen uszu półstojących. Geny ucha stojącego i klapniętego wzajemnie oddziaływują na siebie dając także ucho wzniesione załamane na końcach. Tak więc psy o prawidłowych półstojących uszach albo mają genotypy mieszane (gen ucha stojącego i klapniętego), albo przynajmniej jeden gen na uszy wpółzałamane jak u terierów. Jeśli chodzi o wielkość ucha, to też naukowcy są zdania, że ucho małe jest bardziej odziedziczalne niż ucho duże. Dziedziczenie cech uszu musi być niezależne od siebie dla każdego ucha, gdyż zdarzają się psy o jednym uchu stojącym, lub o nierównej wielkości uszu, a wada ta jest przekazywana potomstwu. Hodowcy od lat unikają wykorzystywania do hodowli psów ze stojącym uchem (uszami). Cechą wartą omówienia jest wzrost. Jest to cecha ilościowa, zależna nie tylko od genotypu, ale także od płci i sposobu żywienia. Warunkowana jest przez poligeny, które działają zgodnie z zasadami dziedziczenia Mendla, ale w różny sposób. Bardzo ważne jest, aby nie łączyć zbyt małych psów ze zbyt wysokimi, bo doprowadzi to do jeszcze większego zróżnicowania wzrostu. Kojarzyć należy osobniki jak najbardziej zbliżone do ideału. Nawet dla zbyt małej, czy zbyt dużej suki szukajmy idealnego partnera, a przynajmniej część potomstwa odziedziczy idealny wzrost. Inną cechą wartą omówienia jest dysplazja stawów biodrowych. Jest to cecha bardzo mocno odziedziczalna, choć jej dziedziczenie nie jest do końca zbadane. Dziedziczeniu podlegają predyspozycje do tego schorzenia, a ogromne znaczenie mają warunki w jakich znajduje się młody pies i jego odżywianie. Szczenięta (w przeciwieństwie do człowieka) rodzą się ze zdrowymi stawami, a objawy choroby są niekiedy widoczne dopiero po pewnym czasie. Badanie stawów powinno być dokonywane w wieku co najmniej 12 m-cy, aby było wiarygodne. U niektórych ras schorzenie to jest bardzo powszechne. U sheltie należy do rzadkości, więc najlepiej osobniki dotknięte dysplazją eliminować z hodowli, aby nie dopuścić do szerzenia się choroby. Skoro mowa o chorobach, wiele psów dotkniętych jest chorobami oczu uwarunkowanymi genetycznie. Niestety sheltie jest jedną z ras bardziej zagrożonych. Na szczęście, niewiele chorych psów ulega ślepocie (z reguły na jedno oko). PRA dziedziczy się zgodnie z zasadami dziedziczenia Mendla. Co do CEA nie ma pewności. Wiadomo jednak, ze są to choroby niesione przez geny recesywne, czyli wiele psów może być ich nosicielami (są to psy zdrowe). Kojarzyć należy tylko psy przebadane (ogólnie stosuje się badania oftalmoskopowe), ale tylko badania genetyczne dają pewność, ze pies nie jest nosicielem. Niestety jak na razie PRA nie jest jeszcze badane genetycznie, a nosicielstwo ustala się na podstawie rodowodów psów chorych. W USA dość popularna jest Choroba von Willebranda (dot. serca i układu krążenia). U Sheltie dziedziczy się jako autosomalna cecha recesywna (choć u innych ras bywa dominująca). Można przeprowadzić badania genety czne (także na nosicielstwo choroby). Jako ostanie wymienię tu autoimmunologiczne, przewlekłe zapalenie skóry – które dziedziczy się jako autosomalna cecha dominująca, a więc osobnik zdrowy nie jest nosicielem choroby. Poza wyżej opisanymi, raczej rzadkimi przypadkami chorób uwarunkowanych genetycznie, sheltie są rasą psów zdrowych (na szczęście!). Jak już pisałam wcześniej, psy powinny zachować swe podstawowe, właściwe rasie instynkty, niezbędne do wykonywania pracy, do której zostały niegdyś wyhodowane. Charakter jest nawet sprawą ważniejszą od wyglądu. Psy wystawowe, czy tylko domowe pieszczoszki powinny mieć określony charakter dla danej rasy, być gotowe do podjęcia pracy. Sheltie jest rasą pracującą, nieufną do obcych. I powinien zostać psem nieufnym, gdyż został stworzony do pilnowania, ale nieufność nie może jednak oznaczać agresywności (dziedziczy się w dużym stopniu – potomstwo psów agresywnych będzie agresywne), ani płochliwości (dziedziczy się w dużym stopniu). Często słyszy się, że charakter pies dziedziczy po matce. Jest to błędna odpowiedź (geny dziedziczy połowę od ojca, a połowę od matki). Jednak suka ma rzeczywiście silniejszy wpływ na miot, gdyż jej wpływ zaczyna się już od okresu ciąży, poprzez późniejsze wychowywanie szczeniąt. Dlatego wybierając sukę hodowlaną nie wolno lekceważyć jej charakteru. Psy owczarskie powinny zachować swój instynkt pasterski. Instynkt kierowania stadem owiec jest zbliżony do instynktu łowieckiego jaki występuje u wilków. Brak tylko ostatecznej czynności, jaką jest zabijanie zdobyczy. Ktoś kiedyś nawet powiedział, że pilnowanie pasącego się stada, to takie niedokończone polowanie. Jest to cecha prawdopodobnie mocno odziedziczalna, jednak nie jest zbadana do końca. Wiadomo na pewno, że cechą dominującą jest szczekanie przy pracy. Praca cicha jest cechą recesywną. Wiem, że mocno się rozpisałam, ale mimo to, w tym temacie jest to tylko streszczenie wiadomości o dziedziczeniu, zwłaszcza u sheltie. Każdego zainteresowanego warto odesłać do lektur, które pogłębią wiedzę. *** Jeśli chciałbyś wiedzieć więcej, lub jeśli sam wiesz więcej na temat dziedziczenia, jeżeli masz jakieś własne doświadczenia mające znaczenie dla hodowli owczarków szetlandzkich – podziel się swą wiedzą – może w ten sposób wpłyniesz na poprawę tej rasy. Zapraszam do korespondencji: lovesome@ CECHY DOMINUJĄCE kolor śniady > nad tricolorem kolor blue-merle > nad tricolorem szorstki włos > nad miękkim włosem gęsta sierść > nad rzadka sierścią prosty włos > nad falujacym włosem wysoko noszony ogon > nad prawidłowo osadzonym ogonem długi ogon > nad krótkim ogonem szeroka czaszka > nad wąską czaszką wystająca kość policzkowa > nad gładkimi policzkami prawidłowa liczba zębów > nad brakami zębowymi słabo zaznaczony stop > nad dobrze wyprofilowanym długa głowa > nad krótką głową ścięty pysk > nad zaokrągloną kufą okrągłe oczy > nad migdałowym kształtem oka właściwa wielkość oka > nad dużym lub małym okiem ciemne oczy > nad okiem jasnym długi grzbiet > nad krótkim grzbietem prawidłowy tył > nad ściętym tyłem strome kątowanie > nad prawidłowym kątowaniem płasko wygięte żebra > nad ładnie zaokrąglonymi powolne dojrzewanie > nad szybkim dojrzewaniem dobry temperament > nad bojaźliwym temperamentem ostry temperament > nad prawidłowym temperamentem Cechy te ujawnią się u potomstwa, bez względu na to, które z rodziców je posiada. Zwłaszcza jeśli jedno z rodziców posiada go w formie homozygotycznej, to zostanie on zawsze przekazany potomstwu. Warunkiem jest jednak przekazanie tego genu, gdyż u obu rodziców może on występować w parze z genem recesywnym, a szczenię może od obojga rodziców dostać właśne ten recesywny gen, a nie dominujący. CECHY RECESYWNE, CZYLI USTĘPUJĄCE tricolor < przed sobolowym i merle miękki włos < przed szorstkim włosem rzadka sierść < przed gęstą sierścią falisty włos < przed sztywnym włosem właściwie osadzony ogon < przed wysoko osadzonym krótki ogon < przed prawidłową długością ogona wąska czaszka < przed szeroką czaszką równa (gładka) czaszka < przed wystającymi kośćmi policzkowymi braki zębowe < przed pełnym uzębieniem krzywe ustawienie zębów < przed zębami normalnie ustawonymi dobrze wyprofilowany stop < przed płaskim stopem krótka głowa < przed długą głową zaokrąglona kufa < przed ściętą kufą migdałowy kształt oka < przed okiem okrągłym duże lub małe oko < przed prawidłową wielkością oka jasne oko < przed ciemnym okiem krótki grzbiet < przed długim grzbietem ścięty tył < przed prawidłowym tyłem dobre kątowanie < przed stromym kątowaniem prawidłowe wygięcie żeber < przed płaskimi żebrami szybkie dojrzewanie < przed powolnym dojrzewaniem bojaźliwość < przed dobrym temperamentem prawidłowy temperament < przed ostrym temperamentem Cechy te ujawnią się tylko wtedy, gdy będą występowały w formie homozygotycznej. Wady recesywne występujące w formie heterozygotycznej są trudniejsze do usunięcia niż wady dominujące, gdyż o ich istnieniu możemy czasem dowiedzieć się dopiero po kilku pokoleniach. 2. Zaczniesz się więcej śmiać. Pitbull to nieposkromiony wulkan energii, a w głowie tych psów ciągle powstają nowe, czasami nieco dziwne i śmieszne pomysły. Dlatego żaden właściciel psa tej rasy nie musi szczególnie się wysilać, aby znaleźć w swojej codzienności wesoły akcent.
To też akrobatyka, pozdrawiam :I. Problem w tym, że dzisiaj jeszcze byłam na ostatniej wizycie u lekarza (problemy z kolanami) .Na zwolnienie musiwlam czekać 3 miesiące, przez wszystkie kolejki. Teraz jeszcze z nadgarstkiem. To trochę męczące : (. Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Wystającą kość i ból w nadgarstku/dloni.
i8C0aI.
  • lcoy12n30k.pages.dev/24
  • lcoy12n30k.pages.dev/30
  • lcoy12n30k.pages.dev/24
  • lcoy12n30k.pages.dev/91
  • lcoy12n30k.pages.dev/25
  • lcoy12n30k.pages.dev/14
  • lcoy12n30k.pages.dev/27
  • lcoy12n30k.pages.dev/57

    • wystająca kość na głowie psa